”கற்பூர வாசம் வந்து காற்றோடு கலப்பதுபோல், உன்னோடு வாழ்ந்திருக்க சாமி சொன்னதய்யா”
என்ற பாடல் வரிகள் அதிகாலையிலேயே மனதின் அடியாழத்திலிருந்து மேலெழுந்து வந்து அழைத்தபடியே இருக்கின்றன.
“இனம்புரியாத ஆழ்மனக்கிறுக்கு இந்தப்பாட்டு மேல எனக்கு, பவதாவோட குரல் இந்தப்பாடலுக்குள்ள அவ்ளோ பாந்தமா சேர்ந்து ஒலிக்கும். இளையராஜாவே பெண் குரல்ல பாடினதோன்னு சமயத்துல நினைச்சுக்குவேன் “
வாக்மேனின் ஒரு முனையை என் காதிலும், மற்றொன்றை அவன் காதிலும் வைத்துக்கொண்டு சந்த்ரு பேசிய இந்த 13 வருட பழைய உரையாடலை இரண்டு நிமிடங்கள் முன்புதான் கேட்டது போல் இருக்கிறது. அப்போது கோர்த்துக்கொண்டிருந்த அவன் கரங்களில் வெம்மையை இப்போது மீண்டும் உணர்ந்தேன். இத்தனை வருடங்கள் கழித்து அவனை சந்திக்கப்போகிறேன் என்ற உணர்வு எங்கிருந்தோ மேலெழுந்து வந்து என்னை அளவில்லா உற்சாகத்தில் தள்ளியது.
கூகுளில் தேடி “ஒரு சின்ன மணிக்குயிலு” பாடலை என் பாத்ரூம் ஷவர் எம்பி3 யில் இணைத்தேன். நீரோடு இசையும் வார்த்தைகளும் பின்னிப்பின்னி என்னை நனைத்தன – சந்த்ருவின் பழைய நினைவுகளும்.
*
ப்ராட்கேஜ் வராத மில்லினியப்புதுவருடங்கள் அவை. மீட்டர் கேஜ் மின்சார ரயில்கள் மட்டும் சென்னையின் தண்டவாளங்களை இணைத்துக்கொண்டிருந்த காலம் அது. நெரிசலைத்தவிர்க்கும்பொருட்டு தினமும் காலையில் 9:15 மணிக்கு பல்லாவரத்திலிருந்து புறப்படும் பல்லாவரம் ரிட்டர்னில்தான் என் அலுவலகத்திற்கான பயணம் துவங்கும். அங்குதான் முதன்முறையாக சந்த்ருவை சந்தித்தேன்.
முதலில் அவன் கையில் வைத்திருந்த அந்த பெரிய பச்சை நிற புத்தக அட்டையை பார்ப்பதுதான் என் நோக்கமாக இருந்தது. முன்னும் பின்னுமாகத் திரும்பி அந்த நூலின் பெயரை வாசிக்க முயன்று தோற்றுக்கொண்டிருந்தேன். கோடம்பாக்கம் ஸ்டேஷன் வந்து இறங்கப்போகும் தருவாயில் புத்தகத்தை என் கையில் கொடுக்கும் பாவனையில்
“இது ’காடு’, ஜெயமோகனோட புது நாவல்”
என்றான். இரண்டு நாள் ஷேவ் செய்யாத இளந்தாடி, படிய வாரிய தலை, சம்பந்தமேயில்லாத நிறத்தில் சட்டையும், பேண்ட்டும். இப்படி எண்ணற்ற பெண்ணிடம் தோற்கும் பாவனைகள் இருந்தாலும், அந்தக்கண்களும், கள்ளமில்லா குறுஞ்சிரிப்பும் அவன் கேரக்டரை பறைசாற்றும் அற்புதக்குறியீடுகள். நேரே கண்களின் ஆழத்தை நோக்கிப்பேசுவான்.
“ஓ, நன்றிங்க, ரொம்ப நேரமா அந்த அட்டை வாசகத்தை படிக்க ட்ரை பண்ணி தோத்துப்போயிருந்தேன். எப்படி இருக்கு நாவல்.”
அடுத்த ஐந்தாவது நாளில் நாங்களிருவரும் காடு புத்தகத்தைப் பற்றி உரையாடலில் தொடங்கி நண்பர்களாகினோம். அன்று தொடங்கி எங்கள் காலைப்பொழுதுகள் உற்சாகம் கொப்பளிக்கத்தொடங்கின. பல்லாவரம் தொடங்கி கோடம்பாக்கம் வரையிலும் ரயில், பிறகு ரயில் நிலையத்திலிருந்து இறங்கி, முரசொலி அலுவலகம் வழியாக மஹாலிங்கபுரம் வரையிலும் எங்கள் நட்பும் உரையாடலும் தொடர்ந்தது.
”ஏன் மெட்ராஸ்ல உள்ள பெரிய லேண்ட்மார்க்கெல்லாம் சிவப்பாவே இருக்குன்னு யோசிச்சிருக்கியா?”
“அவ்ளோல்லாம் கஷ்டப்பட்டு ஏன் யோசிக்கணும், வேணும்னா சன்னா சமோசா எங்க சிறப்பா இருக்கும்னு கேட்டா உடனே சொல்லிடுவேன்”
”வாஸ்தவம்தான்” குறுஞ்சிரிப்போடு சொன்னான்
”ஆனா சொன்னா கேட்டுப்பேன், உங்களுக்குத்தெரிஞ்சா சொல்லலாம்”
”பிரிட்டிஷ்காரங்க மெட்ராஸை கட்டுமானம் பண்றப்போ ஒரே ஒரு மோனோபோலி என்ஜினியரிங் காண்ட்ராக்டர்தான், அவர் பேர் நம்பெருமாள் செட்டி, அவர்கிட்ட நிறைய செங்கல் சூளைகளும் இருந்ததாம். அதுனால சிக்கனமா எல்லா கட்டிடத்துக்கும் செவப்பு கலர்லயே அமைச்சுட்டாருன்னு ஊருக்குள்ள ஒரு பேச்சு” என்றான். இப்படியெல்லாம் யோசிக்க வேண்டும் என்றுகூட எனக்குத்தோன்றியதில்லை. அது தொடங்கி வித விதமாக சென்னையின் முக்கியமான வரலாற்றுச்சிறப்புமிக்க இடங்களுக்கெல்லாம் பேருந்திலும், ரயிலிலுமாக சுற்ற ஆரம்பித்திருந்தோம்.
24 வயது இளைஞனுக்கான ஆதார கெட்டபழக்கங்களோ, சினிமா டிராமா இத்தியாதிகளோ இல்லாது வரலாறு, கவிதை, இலக்கியம், பயணம் என ஒரு தனிப்பிரதியாக இருந்தான். பேசும்போதெல்லாம் அருவியாகக் கொட்டும் தகவல்களுக்காகவே அவனுடன் இருப்பதை எப்போதும் விரும்பினேன். சில மாதங்களிலேயே எங்கள் நட்பு மிகப்பலமாக வளர்ந்தது. அது காதலாகிக் கனிந்த அந்த நன்னாளும் வந்தது.
”நாளைக்கு திருநீர்மலைக்கு போலாமா” என்றான் ஒரு நாள். பொதுவாக அவன் கோவில்களுக்குப்போவதில் ஆர்வம் காட்டுவதில்லை. போனாலும், அதன் வரலாறு பற்றிப்பேசுவானே ஒழிய, பக்தி கிடையவே கிடையாது. எனக்கு ஆச்சர்யமாக இருந்தது.
உடனேயே “போலாமே” என்றேன்.
பம்மலிலேயே இருந்தும், அவ்வளவு அருகில் இருக்கும் இந்த அற்புதமான கோவிலை எப்படித் தவறவிட்டேன் என்றே தெரியவில்லை. திவ்ய தரிசனமும் அவன் அருகாமையும் உள்ளத்தின் மகிழ்ச்சியை இரட்டிப்பாக்கிக்கொண்டிருந்தது. அந்த கனிவான தருணத்தில்தான் அவன் அந்தப்பரிசை வழங்கினான்.
“உன் பேருக்கு என்ன அர்த்தம் தெரியுமா?”
“சுகந்தின்னா வாசமானவள்னு அர்த்தம், எவ்ளோ வியர்வை வாசமா இருக்கேன் பாத்தியா?”
“அவ்ளோதானா?”
“அப்புறம்”
”எனக்கு உன் பேர்லயே இருக்குற வண்ணம்தான் மனதுக்கு நெருக்கமான வண்ணம். சுகந்தின்னா லாவண்டர்னு ஒரு அர்த்தம் இருக்கு. ஏனோ பிறந்ததுலேர்ந்தே கத்திரிப்பூ வண்ணத்துமேல எனக்கு ஒரு இனம்புரியாத ஈர்ப்பு, என் வாழ்க்கைல எல்லா முக்கிய விஷயங்களின்போதும் அந்த வண்ணம் இயைஞ்சே வந்திருக்கு. உன் பேரைத் தெரிஞ்சுகிட்ட அந்த நிமிடத்துலேர்ந்து என் மனசுல நான் என் டெஸ்டினியைத் தேடிக்கண்டு புடிச்சுட்டேனோன்னு தோணுச்சு. அதான் உங்கிட்டயும் என் விருப்பத்தை சொல்லலாம்னு இங்க கூட்டிட்டு வந்தேன்.”
அவன் கண்கள் ஆழமானவை, கனிந்த பார்வை கொண்டு இதயம் துளைப்பவை, எப்போதுமே அன்று அது இரண்டு மடங்காயிருந்தது. சிரித்தேன், மனம் துள்ளிக்குதித்தது, ஒரு பறவையைப்போல பறக்க வேண்டும் போல இருந்தது. உள்ளே ஓடிப்போய் நீர்வண்ணப்பெருமாளுக்கு கண்ணீர் மல்க நன்றி சொல்ல வேண்டும் போல இருந்தது. சிரித்தேன், அவன் தோள் பற்றி அழுதேன். ஒரு கணம், ஒரே கணம்தான்.
“வா இப்பவே கல்யாணம் பண்ணிக்கலாம்.”
”லூஸ், பேசாம உக்காரு”
“இல்லை, எனக்கு மனசு நெறஞ்சு இருக்கு, இன்னிக்கே பண்ணிப்போம்” என்றேன்
இப்போது நினைத்துப்பார்த்தால் அசட்டுத்தனமாகதான் இருக்கிறது. ஆனால் அப்போதே அந்த உடனடி சந்தோஷத்தைக்கொண்டாடும் பொருட்டு பெரிய முட்டாள்தனத்தை செய்தேன், மலையிறங்கி, மாலைகளும், பூக்களும் வாங்கி, மஞ்சளில் கோர்த்த கயிறு வாங்கி ஆவணி மாதம் , சனிக்கிழமை, சதுர்த்தி நாளில் , யாருக்கும் தெரியாமல் விஷ்வக்சேனர் சன்னிதி முன்னால் நின்று கொண்டு எந்த மந்திரங்களும் ஒலிக்காமல், ஓங்கி ஒலித்த என் பிடிவாதக்குரலுக்கு செவிசாய்த்து எனக்கு சந்த்ரு தாலி கட்டினான்.
”எப்போ முடியுமோ எப்போ வீட்ல பேசி, மண்டபத்துல, மந்திரங்கள் முழங்க, கல்யாணம் பண்ணிக்கலாம். ”
என்று சமாதானப்படுத்திக்கொண்டோம்.
ஆனால் அது நடக்கவே நடக்காது என்ற நிலையை அடுத்த ஒரு வருடத்தில் எட்டினோம். ஜாதி, வருமானம், வேலை என பல காரணங்களைக்காட்டி சந்துருவை எங்கள் வீடு விரட்டிக்கொண்டே இருந்தது. தளராமல் போராடினோம் மாதக்கணக்கில். ஆனால் ஒரு கட்டத்தில் முதலில் தளர்ந்தது நாந்தான். வாழ்க்கை என்ற பெரிய உலகத்தில் என்னையும், சந்துருவையும் ஒரு எறும்பு போல உணர ஆரம்பித்தேன். அவனைத் திருமணம் செய்தால் வாழ்க்கை முழுதும் போராட வேண்டி வருமோ என்ற ஆழ்ந்த விஷ முள் எப்படியோ என் மனதிற்குள் விதை விட்டது.
எந்த பல்லாவரம் ரிட்டர்னில் எங்கள் காதல் தொடங்கியதோ, அங்கேயே அவனுக்கு விடை கொடுத்துவிட்டு வந்தேன். பெரிய ஆர்ப்பாட்டம் செய்வானோ, என்னைத்திட்டுவானோ, ஏமாற்றினாயே என்று புழுதி வாறித்தூற்றுவானோ என்றெல்லாம் எண்ணிப்போன எனக்கு, அவனின் அமைதி மிகுந்த அச்சமூட்டியது. திக்கித்திணறி வார்த்தைகள் கோர்த்து, நான் சொன்னதை இரண்டாவது நொடியில் உள்வாங்கிங்கொண்டு
“நீ போ சுகந்தா, உனக்கு அதுதான் சரி”
என்று கூறிவிட்டு, மீனம்பாக்கம் ஸ்டேஷனில் இறங்கிச்சென்றுவிட்டான்.
அதுதான் அவனைக்கடைசியாகப்பார்ப்பது என்று நான் உணரவேயில்லை. பின்னர் சமாதனப்படுத்திக்கொள்ளலாம் என்று நினைத்தேனா அல்லது விட்டது சனி என்று அந்த தருணத்தில் நினைத்தேனா என்று தெரியவில்லை.
ஆனால் அதன்பிறகு அவனைக்காணவேயில்லை. எனக்குத்தெரிந்த அவன் ஒரே அலுவலக எண்ணில் தொடர்பு கொள்ளும்போதெல்லாம் இல்லை என்றார்கள். வேலையை விட்டுப்போய் விட்டதாகச்சொல்லி விட்டார்கள். பல்லாவரம் ரிட்டர்ன் வரும்போதெல்லாம் எல்லா பெட்டிகளிலும் ஓடிப்போய்த்தேடிப்பார்த்திருக்கிறேன்.
அப்போது போனவன்தான், அதன் பிறகு அவனைப்பார்க்கவேயில்லை, அவனைப்பற்றிய எந்த தகவலும் தெரியவில்லை.
வருடங்கள் கடந்து, வாழ்க்கை வளர்ந்து நெடுந்தூரம் வந்தாலும், சின்னஞ்சிறிய பிரச்சனைகளின்போது கூட, நான் அவனுக்குச்செய்த ஊழின் பெருவலிதான் இது என்றே உள்மனது அறற்றாத நாளில்லை.
*
13 வருடங்கள் கழித்து இரண்டு நாட்கள் முன்னால் வந்த அந்த தொலைபேசி அழைப்பில் அவன் குரலைக்கேட்டவுடன், செய்துகொண்டிருந்த அத்தனை வேலைகளையும் அப்படியே விட்டுவிட்டு வெளியே ஓடிவந்தேன்.
கம்மிய குரலில்
“எப்படி இருக்க சந்த்ரு, எங்க இருக்க” என்றேன்
அதற்கு பதிலேதும் இல்லை
“உன்னப்பாக்கணும், சனிக்கிழமை திருநீர்மலை வர்றியா?” இரண்டே வார்த்தைகள்தான். தொடர்பு அறுந்தது
அந்த அழைப்பே என் கற்பனைதானோ என்று நினைத்தேன். இல்லை, இன்கமிங் எண் ஒன்று இருந்தது, 27 நொடிகள் பேசிய லாக் இருக்கிறது. அந்த எண்ணுக்கு இரண்டு நாட்களில் 100 தடவை அழைத்திருப்பேன். ஸ்விட்ச் ஆப் என்கிறது.
ஆயினும் என்ன, சந்த்ரு பேசினான், திரு நீர்மலைக்கு வருகிறான் போதாது. இதோ உற்சாகமாக கிளம்பிவிட்டேன்.
என்னவெல்லாம் பேசலாம், 13 வருடங்கள் எவ்வளவு தூரமானது. பல்லாவரம் ரிட்டன் இப்போது கிடையாது, மீட்டர் கேஜே கிடையாது, பிராட் கேஜில் நெரிசலில் நின்று கொண்டு போன காலங்கள் மலையேறிப்போயின, வேலை மாறியது, வாழ்க்கை மாறியது, மாருதி சென்னில் ஆரம்பித்து மூன்றாவது கார் மாற்றி இப்போது பலேனோவிற்கு வந்திருக்கிறேன்.
இரண்டு முறை ஆப் ஷோருக்காக அமெரிக்கா போய் வந்திருக்கிறேன், என் ஆங்கிலம் மேம்பட்டிருக்கிறது, ஓ எம் ஆர் சாலையில் பெரிய ஐ டி கம்பெனியின் நிர்வாகம் என் கையில் இருக்கிறது. லெபனானுக்கு போய் கலீல் கிப்ரான் வீட்டைப்பார்த்துவிட்டு வந்து அவன் முதலில் பரிசளித்த கிப்ரான் புத்தகத்தை படித்தது, அவனுக்குப்பிடிக்குமே என்று மாதா மாதம் லாவண்டர் கலரில் உடை வாங்கியது…இன்னும் எத்தனை இருக்கிறது.
ஆனால், சுகந்தமாலினி ராமகிருஷ்ணனாக இருந்த நான் சுகந்தமாலினி ரவிச்சந்திரனாக மாறி இல்லறம் கசந்து, விவாகரத்தாகி மீண்டும் சுகந்தமாலினி ராமகிருஷ்ணனாகவே மாறிவிட்டதை, சுகந்தமாலினி சந்திரசேகரனிடம் சொல்லக்கூடாது, சொல்லவே கூடாது, எல்லா காயங்களை விடவும் இது அவனுக்கு வலிக்கலாம்.
லாவண்டர் வண்ண சுடிதார், மீரா ஷீகாய் போட்டுக்குளிந்த கூந்தல், முல்லைப்பூ, கண்ணுக்கு மை. கைக்கடிகாரத்தை, கைக்கு உள்பக்கமாகக் கட்டி, மிகக்கவனமாக பெர்ஃயூம் தவிர்த்தேன். காரை ரிவர்ஸ் எடுத்து வீட்டுக்கு வெளியில் வந்ததும் ஏதோ ஞாபகம் வர, உள் சென்று துப்பட்டா ஒன்றை எடுத்துப்போர்த்தி தோள்களின் இரண்டு புறமும் பின் போட்டுக்கொண்டு எனக்கு நானே சிரித்துக்கொண்டேன்.
இனி 55A க்கென நிற்க வேண்டாம், நம் காரிலேயே போகலாமென மகிழ்வாக சொல்லலாம். இல்லை, அவனுக்கும் கார் இருக்கும். அவன் காரில் நான் போகலாம். ஏதேதோ எண்ணங்கள் மோத, சற்று வேகமாகவே காரைச்செலுத்தினேன்.
அடிவாரத்தில் எந்த காரையும் காணவில்லை. பார்க் செய்து கீழ் சன்னிதி முழுக்க ஓட்டமும் நடையுமாகச்சுற்றினேன். வந்தது வீணா?, ஒரு வேளை அது ப்ரான்க் காலாக இருந்ததால், உற்சாகம் வடிந்ததுபோலத்தான் இருந்தது. இல்லை நிச்சயம் இல்லை, அது சந்துருவின் குரல்தான், மலை மேல் வேகு வேகுவென ஏறினேன், நுழைவு மண்டபத்திற்கு சற்று அருகிலேயே அவனைப்பார்த்துவிட்டேன்.
அப்படியேதான் இருக்கிறான், சம்பந்தமேயில்லாத நிறத்தில் சட்டையும், பேண்ட்டும். முழுக்கையை மடித்துவிடும் அதே ஸ்டைல், தலை கலைந்திருக்கிறது. கையில் கடிகாரம் இல்லை. எங்கோ வெறித்த பார்வை. அப்போதே அவனைக்கட்டிக்கொள்ளும் பாவனையில் அருகில் சென்றேன். அதை தவிர்க்கும் விதமாக சற்றே நகர்ந்து என்னைப்பார்த்தான். அதே பார்வை, ஆழமாக மனதைத்துளைக்கும் பார்வை, ஆனால், ஆனால் அவன் கண்கள், கண்களில் என்ன அது……?
”ஆறாம் நூற்றாண்டுல திருமங்கையாழ்வார் இங்க வந்தப்ப, மலைக்கு கீழ வெள்ளம் வந்து சூழ்ந்துகிச்சாம், அப்புறம் நீர்வண்ணப்பெருமாள் வந்து ஏதோ மதகைத் திறந்துவிட்டு ஊரையும், ஆழ்வாரையும் காப்பாத்தினார்னு சொல்றாங்க” என்றான்.
எப்போதும் போல அந்தரத்தில் துவங்கும் உரையாடல், இவ்வளவு வருடம் கழித்தும் அவன் மாறவில்லை.
“எப்படி இருக்க சந்த்ரு?”
”பாக்குறியே அப்படியேதான்..”
என்னைப்பார்ப்பதைத் தவிர்க்கிறான், நியாயம்தான். என்னைத் தவிர்க்க அவனுக்கு எல்லா நியாயங்களும் இருக்கிறது.
“ஆனா திருமங்கையாழ்வார் பாத்ததுக்கப்புறம் அப்படி ஒரு வெள்ளத்தை சென்னை போன வருஷம்தான் பார்த்திருக்கும் இல்ல, சென்னையே மூழ்கிடுச்சாமே”
”நீ அப்போ எங்க இருந்த, சென்னைல இல்லையா சந்த்ரு?”
“உன்னை தேடிகிட்டே இருந்தேன், எங்கெங்கியோ?”
“நானும்தான், எப்படித்தேடினேன் தெரியுமா”
”அன்னைக்கு மீனம்பாக்கம் ஸ்டேஷன்ல நான் இறங்கிப்போனப்புறம் நீ பத்திரமா நேரத்துக்கு ஆபீஸ் போயிட்டியா சுகந்தா?”
இது என்ன கேள்வி, கேட்பதற்கு வேறொன்றுமா இல்லை, புரியாமல் பார்த்தேன். முறுவலுடன் திரும்பினான், ஆ, அந்தக்கண்கள்.
“எனக்கு 13 வருஷமா அந்த ஒரே கவலைதான், ரயில் பாதிலயே நின்னா, உனக்கு ஆபீஸ்க்கு லேட்டாகிடுமேன்னு”
சட்டென எதுவும் புரியவில்லை. அன்று ஏனோ ரயில் மீனம்பாக்கத்திற்கு சற்றுத்தள்ளி நின்று விட்டது, இருந்த குழப்பத்தில், அழுகையில் எனக்கு எதுவும் புரியவில்லை, எல்லா பயணிகளும் நடந்தே பழ்வந்தாங்கல் ரயில் நிலையத்திற்கு சென்று சற்று நேரம் கழித்து வேறு ரயில் பிடித்துப்போனோம்.
இதுவே இப்போதுதான் நினைவுக்கு வருகிறது.
இப்போது என்னை நேருக்கு நேராகப்பார்த்தான், அவன் பார்வை என்னை உலுக்கியது.
“அன்னைக்கு ஏன் ரயில் பாதில நின்னுச்சுன்னு இன்னும் தெரியலையா?”
நான் அவன் கண்களைப்பார்த்து கலவரப்பட்டுப்போனேன் இப்போது, அது சந்துருவின் கண்களல்ல, அவற்றில் இவ்வளவு குரூரம் இராது. நிச்சயமாக.
”அந்த பல்லாவரம் ரிட்டர்ந்தான் என் ரத்தத்தையும், சதையையும் மொத்தமா கொண்டு போச்சு சுகந்தா, ஆன்மா மட்டும் உன்னைத்தேடி அலைஞ்சுது”
சட்டென மயிர்க்கூர்ச்செறிந்தது, தலை சுற்றியது. அவன் உயரம் அதிகரித்தது போல இருந்தது, கால்களைப் பார்க்க எண்ணித்தோற்றேன், தோளில் அழுந்திய அவன் கை என் எடை மொத்தத்தையும் தாங்கியது போலிருந்தது,
“வா, திரும்பி இந்த திரு நீர்மலையிலிருந்தே புது வாழ்வு தொடங்கலாம், சுகந்தா”
என்று சொன்னபடி மலையிலிருந்து தள்ளிவிட்டான். லாவண்டர் நிற மலர்கள் என்னை வரவேற்றன, துப்பட்டா இறகுகளானது, முல்லை மலர் வாசம் உலகெங்கும் நிரம்பியது, தூரத்தில் எங்கேயோ பவதாவின் குரல் காற்றில் தேய்ந்து ஆன்மாவை நிரப்பிக்கொண்டிருந்தது.
”காற்றாக நான் கலந்து மூச்சாக உன் நினைவில் உன்னோடு வாழ்ந்திருக்க வாழ்த்து சொன்னதய்யா”!
Siva's Chronicle 