”நினைவில் காடுள்ள மிருகம்” என்ற வாக்கியத்தைப் படித்து அறிந்துகொள்வதற்கு முன்பாகவே நான் அந்த பதத்தின் பிரதிநிதியாகிருந்தேன், என்னை அறியாமலேயே.
10 வருட குந்தா ”வாழ்தலுக்குப்பிறகு” கல்லூரிப்படிப்பிற்காக மலையிறங்கி முற்றிலும் ஒரு புதிய சூழலுக்குள் நுழைந்த பின், இவ்வுலகும், மனிதர்களும், வாழ்வும் எல்லாமே அந்நியமாத்தோன்றின. என் உலகில் இதற்கெல்லாம் இடம் என்ன என்ற கேள்வி தொடர்ந்து தொக்கி நின்றது. திரும்ப வந்து இறங்கியதுதான் பிறந்த ஊர் என்றாலும், வளர்ந்து பிணைந்த மலை, என் மனதை விட்டு விலகவேயில்லை.
உடல் சமவெளியில் நிலவினாலும் என் நினைவும், மனமும் மலை மேலேயே இருந்தன. விட்டு விலகமுடியாத ஒரு ஆழ்முடிச்சு அதோடு என்னை பிணைத்திருந்தது. மிகத்தீவிர அகச்சிக்கல்களில் அது கொண்டுபோய் விட்டது. வேறு வழியில்லை அதிலிருந்து மீண்டாகவேண்டும். புற உலகில் இதனை வெல்ல முடியாது. தவிர அகத்திற்குதான் சிகிச்சை அவசியம். ஆகவே அந்த மாய பால்ய உலகினை என் அக உலகில் சிருஷ்டித்துக்கொள்ளத்தொடங்கினேன்.
மெல்ல மெல்ல அது என்னை ஆக்கிரமிக்கத்துவங்கியது.இந்த அக உலகினை புறத்தில் கட்டியெழுப்பும் முயற்சியாகத்தான் #KundahMusicSeries எழுதத்துவங்கினேன். பால்யத்தின் என் அனைத்து சந்தோஷங்களையும், அந்த இனிய புவியியலையும், அற்புத மனிதர்களையும், அன்பையும், என் ஆழ்மன குதூகலங்களையும் எழுத்தின் வழி மீண்டும் பிரசவித்து இன்பம் கண்டேன். அவ்வுலகை இவ்வுலகில் நிறுத்தி இரண்டையும் மகிழ்வுபடுத்திக்கொண்டே இருந்தேன். என் அக-புறச்சிக்கல்களை இவ்வெழுத்துகள் பெருமளவு களைந்தன. மேலும் இதனைப்படித்து இதன் மூலம் அறிமுகமான நட்புக்களும் பெருகின.
புத்தகமாக வந்தபோது இந்த ஊரை, இந்த இடங்களை, இந்த மாந்தர்களை, இந்த அழகியலை ரசிக்கவேண்டும் என்று பெருமளவு நண்பர்கள் கேட்டுக்கொண்டே இருந்தனர். மிகக்குறிப்பாக, அமீரகத்தில் டிவிட்டர் வழியாக இணைந்த நண்பர்கள் ஆறு வருடங்களாக இந்தப்பயணத்தை திட்டமிட்டுக்கொண்டே இருந்தோம். ஆனால் அவ்வளவு எளிதாக அது வாய்க்கவில்லை. ஏகப்பட்ட தடைகள் வந்து கொண்டிருந்தன.
அத் தடைகள் யாவையும் களைந்து கடந்த வாரம் அமீரக நண்பர்களுடன் குந்தாபயணத்தை மேற்கொண்டோம். என்னதான் வளர்ந்த ஊர் எனக்கு தனிப்பெருமிதம் என்றாலும், ஊரின் பெருமை வானளாவியதுதான் என்றாலும், கூட்டிச்செல்லும் நண்பர்களின் உவகை எவ்விதம் இருக்கும் என்ற பதட்டம் உள்ளூர இருக்கத்தான் செய்தது. ”இதற்குத்தானா இவ்வளவு ஆர்ப்பாட்டம் சிவராமா” என்று அவர்களில் யாரேனும் ஒருவர் கூறிவிட்டால் கூட என் மனம் படும் ஆற்றாமையை நினைத்துக்கூட பார்த்தேனில்லை.
ஆனால் ஊர் எப்படி அவர்களை ஏமாற்றும். பரந்து விரிந்து செறிந்து மனங்களை மகிழ்த்தியே மகிழ்த்தியே உயர்ந்தததல்லவா. அது நண்பர்களையும் ஆட்கொண்டது. குன்னூரிலிருந்து பிரிந்து குந்தா போகும் பாதையிலேயே அது அவர்களை தன்வசப்படுத்தியது. முழுக்க மூடுபனியும், லேசான தூறலும், தூரத்துப்பச்சைகளை இன்னும் கண்ணுக்கினியதாய் காண்பித்தது. மலைவழி வழிந்துகொண்டேயிருந்து இயற்கை நீர்வீழ்ச்சிகளை வாகனம் நிறுத்தி கண்களால் பருகிக்கொண்டே மலையேறினோம்.
சாம்ராஜ் வளாகத்தில் நீலகிரியின் சிறந்த டீ ஒன்றைக்குடிக்கப்போகிறோம் என்று சொல்லி வாகனத்தை நிறுத்தினோம். நீலகிரியின் சாதாரண வேலை நேரம் தொடங்குவதற்கு முன்பே அங்குசென்றுவிட்டதால் கடை திறந்து தே நீர் வரத்தாமதமானபோது எழுந்த முனகல்கள் சற்றே மிரட்டின. ஆனால் முதல் மிடறு பருகியபோதே எழுந்த ஆனந்த ஒலிச்சிதறல்களை இந்த நொடி வரை மறக்கவில்லை செவி.இப்படியாக ஊர் சென்று சேர்ந்து, பரந்த மலைகள், பள்ளத்தாக்குகள், நீர்வீழ்ச்சிகள், ஏரிக்கரைகள், மலைக்கோவில், குறுகியும், நெடிந்தும் வளைந்த கொண்டை ஊசி வளைவுகள், மலையேற்றங்கள், ஆறை நிறுத்தி மின்சாரம் தயாரிக்கும் அணைகள் என எல்லாவற்றையும் பார்த்து மகிழ்ந்துகொண்டேயிருந்தோம்.
ஒன்றே ஒன்று மட்டும் தொக்கி நின்று கொண்டேயிருந்தது. இந்தப்பயணம் ஆரம்பிக்கும்போதே இதற்கு “நித்திரை அழகியைத்தேடி” என்றுதான் பெயர் வைத்தனர் நண்பர்கள். குந்தாவைப்பற்றி எவ்வளவோ எழுதியும், பேசியும் வந்தாலும் அதில் உச்சமாக என் நண்பர்கள் கருதுவது “நித்திரை அழகியும், நிஷாகந்தியும்” பதிவைத்தான். அதில் வரும், நித்திரை அழகி மலையைக் (Sleeping Beauty) காண்பதுதான் எங்கள் பயணத்தின் முதல் நோக்கமாயிருந்தது.ஆனால் கடும் மூடுபனியின் காரணமாக, முதல் நாள் பகல் வேளை முழுக்கக்காத்திருந்தும் அந்தக்காட்சி காணக்கிடைக்கவேயில்லை.
இதற்காகவே இந்த மலையின் நீள்கோணக்காட்சி ஒன்று தெரியும் ரிசார்ட் ஒன்றையே புக் செய்திருந்தோம், இரண்டு நாட்களும் பனி விலகவேயில்லையாதலால், அது வழியும் எங்களுக்கு நித்திரை அழகியின் தரிசனம் கிடைக்கவேயில்லை. இனி கிடைக்கவே கிடைக்காது என்று மனதைத்தேற்றிக்கொண்டு பயணத்தின் மற்ற சந்தோஷங்களில் திளைத்து இதனை மறந்திருந்தோம்.
இந்த முறை அவள் தரிசனம் இல்லை என்பது தனிப்பட்டமுறையில் எனக்கு ஒரு இழப்பே என்று நினைத்து மருகினேன். அவள் அருகில் இருக்கையில் ஏற்படும் ஆழ்மனதியான உணர்வு இந்த முறை வாய்க்காது என்ற ஏமாற்றத்தை சற்றே மறக்க முயன்றுவிட்டுதான் பயணத்தை தொடர்ந்துகொண்டிருந்தோம்.
கடும் மேகமூட்டம் மறைப்பதால், சற்று சீக்கிரமாக மலை இறங்கலாம் என்ற ஓட்டுநரின் கருத்தை ஆமோதித்து, 5 மணி சுமாருக்கே என் மனதிற்கியைந்த கெத்தை-முள்ளி-வெள்ளியங்காடு சாலையில் காரமடை நோக்கி பயணமானோம். சன்னல் வெளியெங்கும் மூடுபனி மிரட்டிக்கொண்டே இருக்க, நித்திரை அழகியின் மீதான தியானம் மட்டும் விலகவேயில்லை எனக்கு. ஒரே ஒரு கணமேனும் திரைவிலகி அவள் முகம் பார்க்க முடியாதா என்ற ஏக்கம் தொனிக்க நொடிகள், யுகமாககரைந்தபடி இருந்தத. ஏறக்குறைய 15 கொண்டைஊசிவளைவுகள் இறங்கியபிறகு வானமும், அவளின் மனமும் இறங்கின.
***********************************************************************”
நேரா என்னோட கையப்பாரு, அந்த இடதுபக்க மிஸ்ட் கூட்டத்துக்கு மேல இருக்குற மலையை மட்டும் பாரு. அதுதான் அவளோட முகம். மத்த மலையை பாக்காத, மிஸ்ட்டை பாக்காத, ஒரே ஒரு ஆங்கிள்தான், நல்லா பாரு.”தெரிந்தது – சிலிர்த்தது. வயிற்றுக்கு அருகில் ஒரு சிறிய மின்னல் பூ மலர்ந்தது. எச்சில் விழுங்க முயன்று அது தொண்டைக்குக்கீழே செல்லாமல் சட்டென இருமல் வந்தது. தலையைத் தட்டிக்கொண்டேன் சில நாட்களாக கேள்விப்படிருந்த ஸ்லீப்பிங் ப்யூட்டி எனும் மலை – பெண் உருவில் ஒரு மலை – தலை முடியை விரித்துப்போட்டுக்கொண்டு, கண்மூடிப் படித்திருக்கும் ஒரு பெண்ணின் உருவம். மேடான நெற்றி, நேரான மூக்கு, சிறிய உதடு, வளைந்த மோவாய், கழுத்து, நேரான மார்பு, குழைந்த வயிறு என பார்த்த முதல் நொடியில் அச்சமும் பார்க்கப்பார்க்க பரவசமும் தோன்றும் தூங்கும் அழகி என்னும் மலை. அவ்வளவு குளிரிலும் லேசாக வியர்த்தது.
***********************************************
மேற்கண்டது நான் முதன்முதலில் ஸ்லீப்பிங் பியூட்டியைப்பார்த்தபோது ஏற்பட்ட உணர்வு. அதே பெருமிதம், அதே சிலிர்ப்பு, அதே உவகை அன்று மேகம் கலைந்தபோதும் வந்தது. வண்டியை ஓரம் நிறுத்தி கண்ணார அவளைப்பருகினோம். மலைகளுக்கிடையே படுத்திருக்கும் இன்னொரு மலையென எப்போதுமே அவளை என் கண்கள் கண்டதில்லை. என்றேனும் ஒரு நாள் எழுந்துவரக்காத்திருக்கும் யக்ஷியெனவே அவளைக்கொண்டிருக்கிறேன்.இவ்வளவு நேரம் கண்ணாமூச்சி விளையாடி பயணத்தின் இறுதித்தறுவாயில் அவளைக்காட்டியதும், இம்மலை எனக்குச்சொல்லும் சின்னஞ்சிறு ரகசியங்களில் ஒன்றென்றே கொள்வேன். மிகுந்த மன நிறைவோடு மலையிறங்கினோம்.
