ஜகமே தந்திரம் திரைப்படம் ஃபோகஸே இல்லாமல் சுற்றித்திரிந்து தந்த எரிச்சலை மறக்க, அதே திரைப்படத்தில் அகதிகள் நாடு விட்டு நாடும் செல்லும் காட்சிகள் நினைவுபடுத்திய “கடவுள் தொடங்கிய இடம்” நாவலை இந்த நீண்ட வாரயிறுதியில் மீண்டும் வாசித்தேன்.
8 வருடங்களுக்கு முன்னால் வாராவாரம் ஆனந்தவிகடனில் வாசித்தபோது விட்ட நிறைய நல்ல தருணங்களை, புத்தகமாகப் படித்தபோது நன்கு புரிந்து, அனுபவிக்க முடிந்தது. நிஷாந்த் எனும் சிறுவன் “இயக்கத்தில்” சேர்ந்து விடக்கூடாது என்ற பெற்றோர்களின் அக்கறையினால் ஏஜெண்டிடம் பணம் கட்டி கனடாவுக்கு அனுப்பிவைக்கப்படுகிறான்.
விசா இல்லாமல், கள்ள பாஸ்போர்ட்டில் பல நாடுகள் கடந்து 7 வருடங்கள் கழிந்து அவன் கனடா சென்று சேர்வது வரை நீள்கிறது கதை.இந்த நாவல் முழுவதுமே நிஷாந்த் சந்திக்கும் மனிதர்களும், அவர்களின் நாடு விட்டு நாடு செல்லும் பயணங்களின் வழி நிஷாந்திற்குக் கொடுக்கும் வாழ்க்கைப்பாடங்களின் வழியிலும்தான் நாவல் நகர்கிறது ஆனால் ஒவ்வொரு வாழ்வும் கொண்டிருக்கும் அனுபவங்களும், பாடங்களும், சுக துக்கங்களும் ஒருபுறம் சுவாரசியமாகவும் மறுபுறம் பதைபதைப்பாகவும் கடந்துபோகின்றன.
இன்னொரு மிக சுவாரசியமான விஷயம் புவியியல் ரீதியாக எந்தெந்த நாடுகளில் என்னென்ன முக்கியத்துவம் இருக்கிறது என்று போகிற போக்கில் கதையாகவும், துணுக்குகளாகவும், நிலவியல் தகவல்களாகவும் நூல் முழுக்கத்தூவி வைத்திருக்கிறார் ஆசிரியர்.
ஜெயமோகன் தன்னுடைய முன்னுரையில் குறிப்பிடுவது போல “சிரித்தபடியே மானிடத்துயரை வாசிக்க நேர்வதென்பது ஒரு மகத்தான கவித்துவ அனுபவம்தான்”. ஆனால் மீதமிருக்கும் அந்தத் துயரைத்தான் என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை.
இறுதியில், கனடாவின் தெலோன் நதியின் இருப்பைக்குறிப்பிட்டுப்பேசி அதனை கடவுள் தொடங்கிய இடமாக வர்ணித்து, நிஷாந்தின் பயணம் – நல்வாழ்க்கை துவங்கும் இடமும் இங்கேயே அமைவதாக கவித்துவத்துடன் நிறைவு செய்கிறார்.வாசித்ததில்லை என்றால் அவசியம் வாசிக்கவேண்டிய நாவல்.
கொங்கு, நீலகிரி மாவட்டங்களில் 80-90களில் வளர்ந்தவர்கள் அனைவரும் ஓவியர் திரு.ஜீவா அவர்களின் (Jeeva Nanthan) போஸ்டர் வரைபடங்களை பார்க்காமல் இருந்திருக்கமாட்டார்கள். அற்புதமாக – தத்ரூபமாக போஸ்டர்களை, திரை நாயகர்களை வரைவார். சாதாரண பேப்பர் போஸ்டர்களை விடஇவர் ஓவியங்கள் தந்த தாக்கம் மிகப்பெரியதாக இருக்கும்.
எங்கள் (நீலகிரி மாவட்டம்) மஞ்சூர் கோகுல் தியேட்டரில், இரண்டாவது ரிலீஸாகத்தான் படங்கள் வரும். படச்சுருள் பெட்டியோடேயே, முதலில் வெளியாகியிருந்த தியேட்டரில் வைக்கப்பட்ட சினி ஆர்ட்ஸ் கட்டவுட்டுகளும், போஸ்டர் வரைபடங்களும் வரும். படத்திற்கு எப்படி ஆர்வத்தோடு காத்திருப்போமோ, அதுபோலவே, இந்த கட்டவுட்களுக்கும், வரைபடங்களுக்கும் காத்திருப்போம்.
இன்றுவரை அவரின் நிறைய கட்டவுட்டுகள் நினைவில் இருந்தாலும், எனக்கு பிரத்யேகமாக “செந்தூரப்பூவே” விஜயகாந்த் பெரிய போஸ்டரும்,. அக்னி நட்சத்திரம் திரைப்படத்திற்கு பிசி.ஸ்ரீராம் லைட்டிங் போலவே வரையப்பட்டிருந்த ஒவியமும் இன்று வரை பசுமையாக நினைவில் நிற்பன.
எனக்கு மிகவும் பிடித்த, சமூக வலைதளங்கள் மூலமும், தனது பேச்சுகள்மூலமும் அறிமுகமான ஒரு ஐ ஆர் எஸ் அதிகாரி – எழுத்தாளார் மீது பல பெண்கள் இணைந்து பாலியல் குற்றச்சாட்டு விடுத்திருக்கிறார்கள். தனிப்பட்ட வகையில் மிகவும் வலியும் ஏமாற்றமும் கொடுத்திருக்கும் நிகழ்விது.
அத்தனை அறிவு, படிப்பு, நேர்கொண்ட பார்வை, நிமிர்ந்த நடை எல்லாமும் அதிகாரம் என்று ஒன்று வந்தபிறகு எல்லாவற்றையும் துச்சமென மதித்து, தனக்குக்கீழே பணிபுரிகிறார்கள் என்ற ஒரே காரணத்திற்காக பெண்பால் மீது தன் ஆழ்மன வக்கிரங்களை பிரயோகிப்பதை என்னவென்று சொல்வது 😦
மனுஷ்யபுத்திரனின் “தோழர் ஹிட்லர்” என்னும் கவிதை நினைவுக்கு வருகிறது. ஹிட்லருக்கு ஒரு பெரிய அதிகாரம் இருந்தது. அதை வைத்து உலகை தன் குடைக்குக்கீழ் கொண்டுவர விரும்பினான். மக்களை அடிமைப்படுத்தினான். தன் அரசியல் சதுரங்கத்தில் எதிர்பட்ட காய்களை எல்லாம் விதியின்றி வெட்டினான். அவனுக்கு பெரிய அதிகாரம். அதே போன்று எளிய மனிதன் ஒருவனுக்கும் ஒரு சிறிய ப்ளேடை உபயோகிக்கிற அதிகாரம் இருந்தால் அவனும் அவன் அதிகாரத்திற்குட்பட்ட அளவிற்கு வன்முறைகளை செய்துதான் கொண்டிருப்பான் என்ற வகையில் அமைந்த ஒரு கவிதை அது (வரிகள் நினைவில்லை, பொருள் மட்டும் நினைவிருக்கிறது)
இது போன்ற சம்பவங்களில்தான் அதிகாரம் எப்படி ஒருவனின் நல்மதியை மழுக்குகிறது என்பது தெரியவருகிறது.
நேற்று அலுலக ப்ராஜக்ட் ஒன்றின் MS-Teams குழுமத்தில் இரண்டு பெண் ஊழியர்களிடையே சண்டை. அலுவலக விவகாரம் என்பதால் அதிகபட்ச கண்ணியம் காட்டப்பட்ட, டெட்டால் தடவப்பட்ட வார்த்தைகளோடு நிகழ்த்தப்பட்டாலும், அடிப்படையிலேயே இதுபோன்ற பெண்களுக்கிடையேயான சண்டைகளை, தெருமுனையிலும், சந்தைகளிலும், குழாயடிகளிலும் பார்த்து வளர்ந்த மனதுக்கு இச்சூழல் தரும் குதூகலம் சற்று ஓங்கித்தான் போனது. மனதால் புனையப்பட்ட பாப்கார்ன்கள், சமோசாக்களோடு மனம் தயாரானாலும், அடச்சே இதெல்லாம் ஒரு பிழைப்பா என்று ஆழ்மனம் காறித்துப்பியது.
பொதுவாகவே ஐடி ப்ராஜக்டுகளில் சண்டைகள் இரண்டே காரணங்களுக்குதான் வருகிறது. (என் குறைந்தபட்ச அனுபவத்தில்)
என் வேலையே / ஸ்டோரியை நீ என் எடுத்து செஞ்ச?
என் ப்ராஞ்ச்ல நீ ஏன் கோடிங் கரெக்ஷன் பண்ண?
மேலோட்டமாக இவ்விரண்டு கேள்விகளும் வெகு சாதாரணமானவை. ஆனால் இதன் உள்ளே பற்றவைத்த அக்கினியென்பது மெல்ல மேல்வளர்ந்து ப்ராஜக்டையே கொளுத்தவல்லது என்பதால் மிகக்கவனமாகக் கையாளவேண்டும் என்பது பாடம்.
இந்தச்சண்டை இரண்டாவது காரணத்திற்கானது. ஆனால் நியாயா நியாயங்களைப்பார்த்தால், இந்த நிரலை சரி செய்த பெண், இந்தப்பிராஜக்ட்டை முன்னின்று நடத்துபவர். இதனை எழுதியவர் அவரொத்த அனுபவசாலிதான் என்றாலும், இந்தப் ப்ராஜக்ட்டிற்கு இரண்டாம் நிலை நிரலாளர். ஆகவே குழுமத்தலைமைப்பெண் செய்தது சரிதான் என்று சுத்துப்பட்டு பதினாறு பட்டி பஞ்சாயத்திலும் தீர்ப்பெழுதப்படும் என்பதால் குழுமத்திலிருந்த மற்ற உறுப்பினர்கள் யாவரும் எந்த இடையூறும் செய்யவில்லை.
இதற்கு நியாயம் சொல்ல வேண்டிய அமெரிக்க மேலாள மஹானுபாவருக்கு அந்த சண்டை நடந்து கொண்டிருந்த நேரம்தான் பிரம்மமுகூர்த்தம். அவர் உறங்கியெழுந்து வந்து கணினியைத்திறந்தபோது மொத்தச்சண்டையின் முக்கால் சதவீதத்திற்கு மேல் முடிந்துவிட்டது. அவர் வெகு நைச்சியமாக இருவரையும் இந்த விவகாரத்தை நாம் தனியே பேசித்தீர்த்துக்கொண்டாலென்ன என்று புன்னகையுடன் இதற்கு ஒரு முற்றுப்புள்ளி வைத்துவிட்டுப்போய்விட்டார். (சொன்னேனே – அவருக்கு ப்ராஜக்ட் முக்கியம் கொளுத்தப்படக்கூடாது)
ஆச்சா. நேற்று வேலை நேரம் முடிந்த நள்ளிரவுக்குப்பின்னான ஒரு சிறிய உரையாடலுக்காக இந்த அமெரிக்க ஆஃப் ஷோர் மேனேஜர் சன்னலைத்தட்டினேன். அலுவலக விஷயங்கள் தொடர்பான உரையாடல்கள் முடிந்தபிறகு, இந்த சண்டை விஷயத்தில் நீங்கள் ஏதேனும் கருத்து சொல்லியிருக்கவேண்டும், அல்லது குறைந்தபட்சம் சற்றே வெளியே போய் பேசிக்கொள்ளுங்கள் பெண்களே என்றாவது சொல்லியிருக்க வேண்டாமா என்றார், என்னிடம்!
நான் சொன்னேன். அய்யா எனக்கு லெளகீகஷேமத்திற்கு இரண்டு முக்கிய ரகசியங்கள் தெரியும்.
எந்தப்பெண்ணிடமும் நான் சண்டை போடுவதில்லை. சண்டை என்ன குரலைக்கூட உயர்த்துவதில்லை.
2.போலவே பெண்களுக்கிடையேயான சண்டையை விலக்குவதுமில்லை, அதை கைதூக்கிவிடுவதுமில்லை.
இப்படி இருப்பதனால் உங்கள் ஆயுள் நீளும், மகிழ்வு பொங்கும், வாழ்வு துலங்கும், பிரம்மமே என்று எவ்வளவு பெரிய பிரச்னைகள் வந்தாலும் அதனை ஜென் துறவியைப்போன்று கையாளும் பக்குவமும் வரும் என்றேன்.
ஒரு பெரிய ஸ்மைலி எமோஜியோடு உரையாடலை முடித்து குட் நைட் என்றார்.
இந்த மாதம், மறதியால் Airtel க்கு மாதாந்திர கட்டணம் கட்ட மறந்துவிட்டேன் 😦 எப்போதும் ஒன்றாம்தேதிக்கென செக் லிஸ்டுகள் உண்டு. இந்த மாதம் இரண்டு முக்கிய அலுவலக வேலைகளின் தொடர் அழுத்தம் காரணமாக கணினி, தூக்கம் இரண்டை மட்டுமே கருத்தில் கொண்டு இதனை மறந்தே விட்டேன். அந்த இணைப்பு எங்கள் தொலைக்காட்சி, வீட்டிற்கான தரைவழி எண், என், அப்பா, மனைவி மூன்று பேரின் அலை பேசிகள் என யாவற்ருக்குமான ஒரு பொதுவான இணைப்பு. இந்தக்கட்டணம் கட்டாததில் எல்லாம் ஒரே நேரத்தில் வீழ்ந்தன.
இப்போது பணம் கட்ட எல்லா வழியும் அடைபட்டது. கம்பியில்லா தந்தி சேவை (WiFi) இணைப்பு இல்லை. அலைபேசி இணைப்பு இல்லை. சற்று யாரிடமாவது அழைத்து கட்டிவிடுங்கள் என்று சொல்வதற்கு வெளி அழைப்புகளும் போகவில்லை. சரி ஏர்டெல் அலுவகத்திற்குப்போகலாமென்றால் கொரோனா முழுஅடைப்பினால், கடைகள் பூட்டியிருந்தன. சட்டென சில நிமிடங்களுக்கு உலகமே இருண்டு போய்விட்டதைப்போல ஆகிவிட்டது. இதை எப்படி தீர்ப்பதென்று சில நிமிடங்கள் கடும் மன உளைச்சலாகிப்போனது.
பிறகு பக்கத்துவீட்டு வை-ஃபை இணைப்பை சில நிமிடங்கள் கடன்வாங்கி, இந்த பணப்பரிமாற்றம் செய்து, அவர்கள் திரும்ப மறு இணைப்பு வழங்கிய நிமிடம் வரை இருந்த பதற்றத்தை நினைவு கூர்ந்தால் சற்று சிரிப்பாகவும், நிறைய மிரட்சியாகவும் இருக்கிறது.
இணையம்தான் உலகமென்றாகிவிட்டபிறகு இந்த இணைப்பு சில நொடிகள் கவிழ்ந்தால் கூட ஏற்படும் கை நடுக்கத்தை கட்டுப்படுத்தவே முடிவதில்லை.
தன் ”யதி” நாவலில் துறவிகளில் ஒருவனை, “மொழியின் குழந்தை” என பெயரிட்டு அழைத்திருப்பார். ஆசிரியர் பா.ரா. என்னைப்பொறுத்தவரை அவரே மொழியின் குழந்தைதான். ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட ப்ரத்யேகக் குழந்தை. அவரின் புனைவுகள் வெளியாகும்போதெல்லாம், அவற்றின் உள்ளடக்கத்தை விட, அவற்றுக்கு மொழி வழி அவர் செய்திருக்கும் நியாயங்களை, சோதனைகளை, தீர்வுகளை, அழகியலைக்காண பெரிதும் காத்திருப்பேன்.
பூனைக்கதை, யதி, இறவானுக்கு அடுத்ததாக மொழிவழி, ”கபடவேடதாரி”யில் அவர் செய்திருக்கும் அற்புதங்கள் அத்தனை அளப்பரியன.Pa Raghavan எழுதிவரும் புதிய நாவலான கபடவேடதாரியின் 20 அத்தியாயங்கள் நேற்றோடு நிறைந்திருக்கின்றன. வழக்கம்போலவே அத்தியாயங்கள் வெளியாகும் அந்தந்த கணத்திலேயே படித்து மகிழ்ந்து கொண்டிருக்கிறேன்..
மாய எதார்த்தம், அங்கதம், அவல நகைச்சுவை, கருப்பு எழுத்து என என்ன வேண்டுமானாலும் இதற்குப் பெயரிட்டுக்கொள்ளுங்கள். ஆனால் இது தரும் வாசிப்பின்பம் மட்டும் மிகப்புதிது, படிக்கப்படிக்க புதுப்புது அர்த்தங்களைக் கூட்டிக்கொண்டே இருப்பது.வாசிக்க வாசிக்க இன்னொரு கனவு உலகத்தை நம் சிந்தையில் பிரசவித்து, அதனை நாம் வாழும் இவ்வுலகத்தின் – இன்னின்ன கூறுகளைத்தான் தன் அங்கதத்தில் இப்படி மாற்றியிருக்கிறார் என்று நமக்குள்ளே ஒரு சிறிய விளையாட்டையும் ஏதுவாக்கிடும் படைப்பாகவும் இது உருவாகி வருகிறது.
அவ்வுலகில் மர்லின் மன்றோ உண்டு, முகம்முது அலி உண்டு, மகாமகக்குளம் உண்டு, மெரினா கடற்கரை உண்டு, மாண்புமிகு பாரதப்பிரதமர் உண்டு இன்னும் யூதாஸ், கண்ணதாசன், கிருஷ்ணன், கரசேவகர்கள், தமிழ்க்குடிமகன், பாண்டிச்சேரி கிரைப்வாட்டர் ஏன் பாரா வரைக்கும் அத்தனை நம்முலக நிகழ்காலப்பிரதிநிதிகள் பலரும் உண்டு.
ஆனால் காலமும், நிலமும் வேறு. அது பேசும் சங்கதிளும், சமாச்சாரங்களும் வேறு. இப்படி கலைத்துபோட்டு விளையாடும் இந்த சீட்டாட்டத்தினிடையே மொழி செய்யும் சித்துவேலைகளோடு ஒரு மிகப்பிரமாதமான மாய எதார்த்தக்களத்தில் அதிபிரமாதமாக எழுதப்பட்டு வருகிறது. “கபடவேடதாரி”.
இதுவரை படிக்கவில்லையென்றால் அவசியம் படியுங்கள். புத்தகமாக ஒரு வருடம் கழித்துவந்துவிடும்தான். ஆனால் ஒரு காவியம் உருவாகும்போது அதனூடே சேர்ந்து பயணிப்பது சுவாரசியம்தான் இல்லையா. ஆர்வமிருந்தால் அவசியம் வாசியுங்கள்.
PS:
இரண்டு மாதங்களுக்கு முன்பு இந்நாவலுக்கு தான் மனதில் ஒரு குறிப்பிட்ட தலைப்பை வைத்திருந்ததாகவும், அவரின் அத்யந்த நண்பர்கள் ”அந்தத்தலைப்பை வைத்தால் உங்களை வாழவிடமாட்டார்கள்” என்று தடுத்ததன் காரணமாக தலைப்பை மாற்றியதாகவும் குறிப்பொன்றை எழுதியிருந்தார். அப்போது எனக்கு எதுவும் தோன்றவில்லை. இப்போது நாவலின் போக்கில் பிரத்யட்சமாக அந்தத்தலைப்பு என்னவென்று என் மனதுக்குத் தெரிகிறது. அவர்தம் நண்பர்களுக்கு நன்றி.
தி.ஜானகிராமனின் நாவல்களில் கொல்லைக்கதவைத்திறந்தால் காவிரி ஆறு ஓடும் ஒரு படிமம் தொடர்ந்து வந்துகொண்டே இருக்கும். போலவே குந்தாவில் எங்களுக்கு வாசற்கதவைத்திறந்தால் காட்டின் தோற்றமும்.முதல் 5 வருடங்கள் அடர்ந்த சோலையைப்பார்த்த வீட்டிலும், மீதியிருந்த வருடங்களில் எதிரே பெரிய புல்வெளி பிறகு தேயிலைத்தோட்டச்சரிவு, எதிரே பச்சை பொழியும் மலைகளென கதவைத்திறந்தால் காட்டின் தோற்றம் காட்டிக்கொண்டேயிருந்த வீடுகள் வாய்த்திருந்தன.
இன்று குந்தா மேல்முகாமில் , நாங்கள் இருந்த திசைக்கெதிர்திசையிலிருந்து Gireendran அண்ணா, தன் வீட்டினுள்ளிருந்து, வாசல் நோக்கிய இந்தப்புகைப்படத்தை பகிர்ந்திருக்கிறார்.
பார்த்த முதல் நொடியில் உளம் மலர்ந்த பூ இன்னும் ஈரமாய் செழித்து அமர்ந்துகொண்டிருக்கிறது.
”நினைவில் காடுள்ள மிருகம்” என்ற வாக்கியத்தைப் படித்து அறிந்துகொள்வதற்கு முன்பாகவே நான் அந்த பதத்தின் பிரதிநிதியாகிருந்தேன், என்னை அறியாமலேயே.
10 வருட குந்தா ”வாழ்தலுக்குப்பிறகு” கல்லூரிப்படிப்பிற்காக மலையிறங்கி முற்றிலும் ஒரு புதிய சூழலுக்குள் நுழைந்த பின், இவ்வுலகும், மனிதர்களும், வாழ்வும் எல்லாமே அந்நியமாத்தோன்றின. என் உலகில் இதற்கெல்லாம் இடம் என்ன என்ற கேள்வி தொடர்ந்து தொக்கி நின்றது. திரும்ப வந்து இறங்கியதுதான் பிறந்த ஊர் என்றாலும், வளர்ந்து பிணைந்த மலை, என் மனதை விட்டு விலகவேயில்லை.
உடல் சமவெளியில் நிலவினாலும் என் நினைவும், மனமும் மலை மேலேயே இருந்தன. விட்டு விலகமுடியாத ஒரு ஆழ்முடிச்சு அதோடு என்னை பிணைத்திருந்தது. மிகத்தீவிர அகச்சிக்கல்களில் அது கொண்டுபோய் விட்டது. வேறு வழியில்லை அதிலிருந்து மீண்டாகவேண்டும். புற உலகில் இதனை வெல்ல முடியாது. தவிர அகத்திற்குதான் சிகிச்சை அவசியம். ஆகவே அந்த மாய பால்ய உலகினை என் அக உலகில் சிருஷ்டித்துக்கொள்ளத்தொடங்கினேன்.
மெல்ல மெல்ல அது என்னை ஆக்கிரமிக்கத்துவங்கியது.இந்த அக உலகினை புறத்தில் கட்டியெழுப்பும் முயற்சியாகத்தான் #KundahMusicSeries எழுதத்துவங்கினேன். பால்யத்தின் என் அனைத்து சந்தோஷங்களையும், அந்த இனிய புவியியலையும், அற்புத மனிதர்களையும், அன்பையும், என் ஆழ்மன குதூகலங்களையும் எழுத்தின் வழி மீண்டும் பிரசவித்து இன்பம் கண்டேன். அவ்வுலகை இவ்வுலகில் நிறுத்தி இரண்டையும் மகிழ்வுபடுத்திக்கொண்டே இருந்தேன். என் அக-புறச்சிக்கல்களை இவ்வெழுத்துகள் பெருமளவு களைந்தன. மேலும் இதனைப்படித்து இதன் மூலம் அறிமுகமான நட்புக்களும் பெருகின.
புத்தகமாக வந்தபோது இந்த ஊரை, இந்த இடங்களை, இந்த மாந்தர்களை, இந்த அழகியலை ரசிக்கவேண்டும் என்று பெருமளவு நண்பர்கள் கேட்டுக்கொண்டே இருந்தனர். மிகக்குறிப்பாக, அமீரகத்தில் டிவிட்டர் வழியாக இணைந்த நண்பர்கள் ஆறு வருடங்களாக இந்தப்பயணத்தை திட்டமிட்டுக்கொண்டே இருந்தோம். ஆனால் அவ்வளவு எளிதாக அது வாய்க்கவில்லை. ஏகப்பட்ட தடைகள் வந்து கொண்டிருந்தன.
அத் தடைகள் யாவையும் களைந்து கடந்த வாரம் அமீரக நண்பர்களுடன் குந்தாபயணத்தை மேற்கொண்டோம். என்னதான் வளர்ந்த ஊர் எனக்கு தனிப்பெருமிதம் என்றாலும், ஊரின் பெருமை வானளாவியதுதான் என்றாலும், கூட்டிச்செல்லும் நண்பர்களின் உவகை எவ்விதம் இருக்கும் என்ற பதட்டம் உள்ளூர இருக்கத்தான் செய்தது. ”இதற்குத்தானா இவ்வளவு ஆர்ப்பாட்டம் சிவராமா” என்று அவர்களில் யாரேனும் ஒருவர் கூறிவிட்டால் கூட என் மனம் படும் ஆற்றாமையை நினைத்துக்கூட பார்த்தேனில்லை.
ஆனால் ஊர் எப்படி அவர்களை ஏமாற்றும். பரந்து விரிந்து செறிந்து மனங்களை மகிழ்த்தியே மகிழ்த்தியே உயர்ந்தததல்லவா. அது நண்பர்களையும் ஆட்கொண்டது. குன்னூரிலிருந்து பிரிந்து குந்தா போகும் பாதையிலேயே அது அவர்களை தன்வசப்படுத்தியது. முழுக்க மூடுபனியும், லேசான தூறலும், தூரத்துப்பச்சைகளை இன்னும் கண்ணுக்கினியதாய் காண்பித்தது. மலைவழி வழிந்துகொண்டேயிருந்து இயற்கை நீர்வீழ்ச்சிகளை வாகனம் நிறுத்தி கண்களால் பருகிக்கொண்டே மலையேறினோம்.
சாம்ராஜ் வளாகத்தில் நீலகிரியின் சிறந்த டீ ஒன்றைக்குடிக்கப்போகிறோம் என்று சொல்லி வாகனத்தை நிறுத்தினோம். நீலகிரியின் சாதாரண வேலை நேரம் தொடங்குவதற்கு முன்பே அங்குசென்றுவிட்டதால் கடை திறந்து தே நீர் வரத்தாமதமானபோது எழுந்த முனகல்கள் சற்றே மிரட்டின. ஆனால் முதல் மிடறு பருகியபோதே எழுந்த ஆனந்த ஒலிச்சிதறல்களை இந்த நொடி வரை மறக்கவில்லை செவி.இப்படியாக ஊர் சென்று சேர்ந்து, பரந்த மலைகள், பள்ளத்தாக்குகள், நீர்வீழ்ச்சிகள், ஏரிக்கரைகள், மலைக்கோவில், குறுகியும், நெடிந்தும் வளைந்த கொண்டை ஊசி வளைவுகள், மலையேற்றங்கள், ஆறை நிறுத்தி மின்சாரம் தயாரிக்கும் அணைகள் என எல்லாவற்றையும் பார்த்து மகிழ்ந்துகொண்டேயிருந்தோம்.
ஒன்றே ஒன்று மட்டும் தொக்கி நின்று கொண்டேயிருந்தது. இந்தப்பயணம் ஆரம்பிக்கும்போதே இதற்கு “நித்திரை அழகியைத்தேடி” என்றுதான் பெயர் வைத்தனர் நண்பர்கள். குந்தாவைப்பற்றி எவ்வளவோ எழுதியும், பேசியும் வந்தாலும் அதில் உச்சமாக என் நண்பர்கள் கருதுவது “நித்திரை அழகியும், நிஷாகந்தியும்” பதிவைத்தான். அதில் வரும், நித்திரை அழகி மலையைக் (Sleeping Beauty) காண்பதுதான் எங்கள் பயணத்தின் முதல் நோக்கமாயிருந்தது.ஆனால் கடும் மூடுபனியின் காரணமாக, முதல் நாள் பகல் வேளை முழுக்கக்காத்திருந்தும் அந்தக்காட்சி காணக்கிடைக்கவேயில்லை.
இதற்காகவே இந்த மலையின் நீள்கோணக்காட்சி ஒன்று தெரியும் ரிசார்ட் ஒன்றையே புக் செய்திருந்தோம், இரண்டு நாட்களும் பனி விலகவேயில்லையாதலால், அது வழியும் எங்களுக்கு நித்திரை அழகியின் தரிசனம் கிடைக்கவேயில்லை. இனி கிடைக்கவே கிடைக்காது என்று மனதைத்தேற்றிக்கொண்டு பயணத்தின் மற்ற சந்தோஷங்களில் திளைத்து இதனை மறந்திருந்தோம்.
இந்த முறை அவள் தரிசனம் இல்லை என்பது தனிப்பட்டமுறையில் எனக்கு ஒரு இழப்பே என்று நினைத்து மருகினேன். அவள் அருகில் இருக்கையில் ஏற்படும் ஆழ்மனதியான உணர்வு இந்த முறை வாய்க்காது என்ற ஏமாற்றத்தை சற்றே மறக்க முயன்றுவிட்டுதான் பயணத்தை தொடர்ந்துகொண்டிருந்தோம்.
கடும் மேகமூட்டம் மறைப்பதால், சற்று சீக்கிரமாக மலை இறங்கலாம் என்ற ஓட்டுநரின் கருத்தை ஆமோதித்து, 5 மணி சுமாருக்கே என் மனதிற்கியைந்த கெத்தை-முள்ளி-வெள்ளியங்காடு சாலையில் காரமடை நோக்கி பயணமானோம். சன்னல் வெளியெங்கும் மூடுபனி மிரட்டிக்கொண்டே இருக்க, நித்திரை அழகியின் மீதான தியானம் மட்டும் விலகவேயில்லை எனக்கு. ஒரே ஒரு கணமேனும் திரைவிலகி அவள் முகம் பார்க்க முடியாதா என்ற ஏக்கம் தொனிக்க நொடிகள், யுகமாககரைந்தபடி இருந்தத. ஏறக்குறைய 15 கொண்டைஊசிவளைவுகள் இறங்கியபிறகு வானமும், அவளின் மனமும் இறங்கின.
நேரா என்னோட கையப்பாரு, அந்த இடதுபக்க மிஸ்ட் கூட்டத்துக்கு மேல இருக்குற மலையை மட்டும் பாரு. அதுதான் அவளோட முகம். மத்த மலையை பாக்காத, மிஸ்ட்டை பாக்காத, ஒரே ஒரு ஆங்கிள்தான், நல்லா பாரு.”தெரிந்தது – சிலிர்த்தது. வயிற்றுக்கு அருகில் ஒரு சிறிய மின்னல் பூ மலர்ந்தது. எச்சில் விழுங்க முயன்று அது தொண்டைக்குக்கீழே செல்லாமல் சட்டென இருமல் வந்தது. தலையைத் தட்டிக்கொண்டேன் சில நாட்களாக கேள்விப்படிருந்த ஸ்லீப்பிங் ப்யூட்டி எனும் மலை – பெண் உருவில் ஒரு மலை – தலை முடியை விரித்துப்போட்டுக்கொண்டு, கண்மூடிப் படித்திருக்கும் ஒரு பெண்ணின் உருவம். மேடான நெற்றி, நேரான மூக்கு, சிறிய உதடு, வளைந்த மோவாய், கழுத்து, நேரான மார்பு, குழைந்த வயிறு என பார்த்த முதல் நொடியில் அச்சமும் பார்க்கப்பார்க்க பரவசமும் தோன்றும் தூங்கும் அழகி என்னும் மலை. அவ்வளவு குளிரிலும் லேசாக வியர்த்தது.
***********************************************
மேற்கண்டது நான் முதன்முதலில் ஸ்லீப்பிங் பியூட்டியைப்பார்த்தபோது ஏற்பட்ட உணர்வு. அதே பெருமிதம், அதே சிலிர்ப்பு, அதே உவகை அன்று மேகம் கலைந்தபோதும் வந்தது. வண்டியை ஓரம் நிறுத்தி கண்ணார அவளைப்பருகினோம். மலைகளுக்கிடையே படுத்திருக்கும் இன்னொரு மலையென எப்போதுமே அவளை என் கண்கள் கண்டதில்லை. என்றேனும் ஒரு நாள் எழுந்துவரக்காத்திருக்கும் யக்ஷியெனவே அவளைக்கொண்டிருக்கிறேன்.இவ்வளவு நேரம் கண்ணாமூச்சி விளையாடி பயணத்தின் இறுதித்தறுவாயில் அவளைக்காட்டியதும், இம்மலை எனக்குச்சொல்லும் சின்னஞ்சிறு ரகசியங்களில் ஒன்றென்றே கொள்வேன். மிகுந்த மன நிறைவோடு மலையிறங்கினோம்.
”மோகமுள்” நாவலை முதன்முதலில் கல்லூரிக்காலத்தில்தான் படித்திருந்தேன். முழுமையாக படித்திருக்கிறேன்தான். ஆனால் அந்த அனுபவத்தை முழுதும் உள்வாங்கவில்லை என்று இரண்டாவது முறை முழுமையான வாசிப்புக்குப்பிறகு இப்போது உணர்ந்தேன்.
ஏற்கனவே படித்திருந்தாலும், சொந்தமாக என்னிடம் மோகமுள் புத்தகம் இல்லை என்ற காரணத்தினாலேயே 2015ல் காலச்சுவடு கிளாசிக் பதிப்பித்த புதிய பதிப்பை வாங்கி வைத்திருந்தேன். அவ்வப்போது கும்பகோணம் போர்ஷன்கள், தங்கம்மாவின் கதை, காவிரி வர்ணனைகள் என்று படித்துக்கொண்டிருந்தாலும் (2019) ஜனவரி 1ம் தேதி ஆரம்பித்து 8ம்தேதி வரை நாளொன்றுக்கு 60 பக்கம் வீதம் மிக மிக நிதானமாகப்படித்துமுடித்த இந்த முறை மிக மிக நிறைவாக இருந்தது.
இந்த நாவலில் கிளாசிக்தன்மையே அதன் பல்வேறு அடுக்குகளில்தான் அமைந்திருக்கிறது என்று நினைக்கிறேன்.
பாபுவிற்கும் வைத்திக்கும் இடையேயான புரிந்துணர்வு கொண்ட அப்பா, மகன் உறவு
பாவுவிற்கும், ராஜத்திற்கும் உள்ள பரிபூரண நட்பு
யமுனா மீதான அன்பு, காதல், காமம் என பாபுவின் முப்பரிமாணங்கள்
தங்கம்மாவிற்கு பாபு மீதான காமம்
ரங்கண்ணாவிற்கும், பாபுவிற்குமிடையேயான குரு-சீடன் உறவு
சங்குவுக்கும், பாபுவிற்கும் இடையே இருக்கும் சகோதர பாசம்
வீட்டு ஓனருக்கும், பாபுவுக்கும் இடையே சுவாரசியமற்று இருந்தாலும், கண்ணுக்குத்தெரியாத ஒரு அன்னியோன்யம்
என மேற்கண்ட எல்லா தலைப்புகளையும் மிக முழுமையாக ஆராயந்து அனுபவித்து எழுதப்பட்டிருக்கிறது நாவல். இதிலும் இரண்டாம் உலகப்போர் சமயத்தில் தொடங்கி, சுதந்திரம் கிடைத்து, காந்தி இறந்து ஒரு வருடம் கழித்து கிட்டத்தட்ட 10+வருடங்கள் நீளும் நாவல் என்றாலும், எங்கும் தடையில்லாமல் வாசகனின் மனதை நீக்கமற நினைக்கிறது.
இவ்வளவு விரிவான எல்லைகள் இருந்தாலும், காதல், சங்கீதம் என்ற இரண்டு பிரதான துடுப்புகளுடந்தான் இந்த நாவல் ஓடம் கால நதியில் நமக்கு முன்னே விரிகிறது. பாபுவின், யமுனாவின், ராஜத்தின், ரங்கண்ணாவின்,வைத்தியின், தங்கம்மாவின் விதவிதமான தேடல்களும், தவிப்புகளும் வெவ்வேறு திசையில் இருந்தாலும் இந்த எல்லா விழைவுகளும், தேடல்களும் காதல், சங்கீதம் என்ற இரண்டு பெரும் தலைப்புகளுக்குள் அடங்கிவிடக்கூடியவை.
ரங்கண்ணா வழியாகவும், ராஜம் வழியாகவும், வைத்தி வழியாகவும் பாபுவுக்கு போதிக்கப்படும் ”புலனொழுக்கம்
என்பது சங்கீதத்துக்கும், ஞானத்தும் மிக முக்கிய வழி” என்ற வாழ்வியல் போதனையை பாபு தன்னின்
தொடர்ந்த மனப்போராட்டங்களின் வழி எப்படிக்கடந்து போகிறானென்றும் இதை விவரிக்கலாம்.
முதிராக்காதல் என்று ஒற்றைவார்த்தையில் “மோகமுள்” நாவலை நிச்சயம் கடந்து சென்று விடமுடியாது. ”நான் உன்னை சாதாரண மனிதப்பிறவியாகவே நினைக்கவில்லை. நான் வணங்கும் தெய்வத்தின் வடிவம் நீ” என்ற தெய்வாம்ச நிலையிலிருந்து “அவளைப்பார்த்ததும் பெருமிதம் பொங்கிற்று, அவள் மேனி முழுவதும் கூடத்தில் தொங்கும் பதினைந்து காண்டில் பவர் விளக்கின் ஒளியில் தகதகவென மின்னிற்று” என்ற இச்சை நிலைக்குச்சென்று சேரும் கணம் வரைக்கும் பாபுவின் தேடலுக்கான விதை நாவலெங்கும் விதைக்கப்பட்டே வந்திருக்கிறது.
“இதுக்குத்தானே எல்லாம்?”
”இதுக்குதான்”
என்று யமுனா அவனின் மோகமுள்ளை விடுவித்ததும் அவன் ஞானத்தேடலை நீக்கி, சங்கீதம் கற்றுக்கொள்ள வட நாடு செல்கிறான். அந்த ஒரே ஒரு விடுபடலை நோக்கித்தானா இத்தனை கதையும் என்ற ஆசுவாசம் ஒற்றை வரியில் கிடைக்கலாம், ஆனால் காவேரியும், சங்கீதமும், மனிதர்களின் குணங்களும், பயணங்களும், அந்தக்கால கும்பகோணமும், திருவல்லிக்கேணியும், பாபுவும், தங்கம்மாவும் நம்மை புதிய உலகத்திற்கு கொண்டு சென்று மீட்பார்கள்.
இந்த நாவல் நிச்சயம் ஒரு பேரனுபவம். படிக்கத்தொடங்கி முடிக்கும் வரையில் அந்த காலகட்டத்திலேயே வாசகனை இருத்தி ஒரு மெல்லிய தியானத்தில் நம்மை உழலச்செய்யும் அற்புதப்படைப்பிது. இதுவரை வாசிக்கவில்லையென்றால் அவசியம் வாசித்து இன்புறவும்
பின்னிணைப்புகள்
மோகமுள் நாவலைத் தழுவி எடுக்கப்பட்டு முழுமையுறாத திரைப்பட வடிவம். இளையராஜா தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட சூழலுக்காக
இசையமைக்கப்பட்ட பாடல்களும், ஆங்காங்கே வருடும் பின்னணி இசை மட்டும் ஆறுதல்
ஸ்கூப் ( Scoop) இந்தியாவின் மிக மூத்த பத்திரிக்கையாளர்களுள் ஒருவரான குல்தீப் நய்யாரின் செய்தி சேகரிப்பு, ரிப்போர்டிங், அரசியல் தலைவர்களுடனான அவரது உறவு, அவரது ரிப்போர்டிங்கினால் இந்திய அரசியலிலும், நிர்வாகத்திலும் நிகழ்ந்த மாற்றங்கள் என பல தளங்களில் நடந்த சுவாரசியமான சில கட்டுரைகளின் தொகுப்பு நூலாக வந்திருக்கிறது.
ஆறு பெரும் பிரிவுகளாக முதலில் இந்த நூலை பிரித்துக்கொண்டுள்ளார்
1. பிரிவினை
2. நேருவின் ஆட்சிக்காலம்
3. லால் பகதூர் சாஸ்திரியின் ஆட்சிக்காலம்
4.இந்திரா காந்தியின் ஆட்சிக்க்காலம்
5. நெருக்கடி நிலை
6. துணைக்கண்டத்தை அதிர வைத்த சம்பவங்கள்
பிரிவினை:
தேசப்பிரிவினை பகுதியின் முதல் கட்டுரையாக தான் மகாத்மா காந்தி இறந்த அன்று செய்தி சேகரிக்கப்போன 1948 ஜனவரி 30ஐ நினைவிற்கொண்டு எழுதத்தொடங்குகிறார். தேசமே அதிர்ந்து போன அந்த நிகழ்வும், அதன் பின்னால் இருந்த தேசப்பிரிவினையின் பங்கையும் பற்றி விரிவாகப்பேசும் கட்டுரைகளை தன் பார்வையில் எழுதியிருக்கிறார். இந்தப்பகுதியில் அவர் ஜின்னா, மவுண்ட் பேட்டன், ரெட்கிளிஃப் ஆகியோரை பின்னாளில் பேட்டியளித்த நினைவுகளைத்தொகுத்து பிரிவினைக்காலத்தின் வெவ்வேறு
மனச்சித்திரங்களை கோடிட்டுக்காட்டியபடி செல்கிறார்.
நேரு:
நேருவின் ஆட்சிக்காலத்தைப்பற்றிய இரண்டு முக்கிய விஷயங்களை நீண்ட கட்டுரைகளை வடித்திருக்கிறார். முதலாவது நமக்கு மிகவும் பரிச்சியமா ஹிந்தித்திணிப்பும், அதன் பின்பு நடந்த கலவரங்களும் பற்றியது. ஹிந்தியை ஆட்சி மொழியாக்க பெரும் பிரயத்தனப்பட்ட அப்போதைய உள்துறை அமைச்சர் கோவிந்த் பல்லப பந்த் (Goving Ballabh Bant)தின் முயற்சிகளைப்பற்றி பெருமளவு இந்தக்கட்டுரை பேசுகிறது. ஆரம்பத்திலிருந்தே இந்த முயற்சியில் நேருவுக்கு இருந்த அசுவாரசியமும் வெளிப்படுகிறது. பிறகு அறைகுறையாகக்கொண்டு வரப்பட்ட ஒரு சுற்றறிக்கை ஏற்படுத்திய கலவரங்களின் பிரதிபலிப்பாகவே, ஹிந்தி ஆட்சிமொழியாக்கப்படாது என்ற அதிகாரபூர்வ அறிவிப்பு அரசாங்கத்திடமிருந்து வந்திருக்கிறது
நேரு குளியலறையில் விழுந்து இறந்துபோன 1964 மே 27ந் தேதிக்கு முன்னதாகவே, அவருக்கு பக்கவாத பாதிப்பு இருந்த நாளிலிருந்தே நேருவுக்கு அடுத்தது யார் என்ற கேள்வி தேசத்தில் பிரதானமாக இருந்ததாகக் கூறுகிறார் நய்யார். இந்திராகாந்தியின் பெயர் சலசலக்கப்பட்டாலும், நேருவே அவளுக்கு பக்குவம் போதாது என்று சொன்னதாகவும் தகவல் வருகிறது. பிரதமர் பதவிக்கு மிக முக்கிய போட்டியாளர்களாக லால் பகதூர் சாஸ்திரியும், மொரார்ஜி தேசாயும் களத்தில் இருந்திருக்கிறார்கள். நய்யார் சாஸ்திரியின் உதவி அதிகாரியாக சில நாட்கள் வேலை பார்த்திருந்ததனால் அவர் மீது இவருக்கு சற்றே soft corner இருப்பது புரிகிறது. அதை மொரார்ஜி தேசாயும் நன்கு உணர்ந்து இவருக்க்கு சரியான பத்திரிகை ரீதியான ஒத்துழைப்பும் வழங்காதிருந்திருக்கிறார். பிரதமரை தேர்ந்தெடுக்கு தேர்தலில்லாமல் முடிவெடுக்க மொரார்ஜி தேசாய்க்கு அப்போதைய காங்கிரஸ் தலைவர் காமராஜர் தூது விட்டிருக்கிறார். மொரார்ஜி அதை விரும்பவில்லை. தேர்தலுக்கு முதல் நாள் குல்தீப் சாஸ்திரிக்கு ஆதரவான ஒரு பெரிய பத்திரிகைச்செய்தி காங்கிரஸ் உறுப்பினர்கள் பல பேரை சாஸ்திரிக்கு ஆதரவாக முடிவெடுக்க வைத்திருக்கிறது. சாஸ்திரி பிரதமரானதும், காமராஜர் ரகசியமாக குல்தீப் நய்யாருக்கு நன்றியும் சொல்லியிருக்கிறார்.
சாஸ்திரி:
சாஸ்திரியின் ஆட்சிக்காலம் குறித்தும், அப்போது நடந்த இந்தோ-பாக் போரின்போது அவரின் புத்திசாலித்தனமான முடிவுகள் குறித்தும், நிர்வாகத்திறமை குறித்தும் மிக மிக உயர்வாக எழுதப்பட்டிருக்கிறது. ஏற்கனவே நான் கூறியபடி அவரின் மீது குல்தீப்புக்கு இருக்கும் soft corner இந்தக்கட்டுரைகளில் அதீதமாக வெளிப்படுகிறது. ஆனால் தாஷ்கெண்ட் ஒப்பந்தத்தின் காரணமாக தனக்கு தேசத்திலும், காங்கிரசிலும், குடும்பத்திலும் அவப்பெயர் வந்து விடுமோ என இறுதி நாளில் சாஸ்திரி கலங்கியதையும், அதன் காரணமாகவே மாரடைப்பில் இருந்தததையும் கோடிட்டுக்காட்டுகிறது. பின்னாளில் இம்மரணமே ஒரு சதிவேலையாக இருக்கலாம் என்ற சந்தேகத்தை நிவர்த்தி செய்ததும் வருகிறது.
இந்திரா மற்றும் எமர்ஜென்சி:
இந்தப்புத்தகத்தின் மிகப்பெரிய சுவாரசியம் இந்திராகாந்தி பகுதிகள்தான். காமராஜரின் ஆதரவில் பதவிக்கு வருவதும், பதவிக்கு வந்த நாளிலிருந்து சர்வாதிகாரப்போக்கை கடைபிடிப்பதும், சிண்டிகேட் மெம்பர்களை மதிக்காமல் நடப்பதும், தேவையில்லாத பொருளாதாரச்சீர்திருத்தங்கள் செய்து விலைவாசியை ஏற்றுவதும், ஒன் வுமன் ஷோவாக ஆட்சி நடத்துவதும், மூத்த தலைவர்களின் சொல் பேச்சு கேட்காமல் நடப்பதும் (காங்கிரஸ் நிறுத்திய குடியரசுத்தலைவர் வேட்பாளரையே தோற்கடிக்க வி வி கிரியை சுயேச்சையாக நிப்பாட்டுகிறார்) என சமகாலத்தின் ஏகப்பட்ட சுவடுகளைக்காண முடிகிறது. எமர்ஜென்சி கால சித்திரங்கள் அவசியம் வாசித்து அறிய வேண்டியன.
துணைக்கண்ட சம்பவங்கள்:
இந்தப்பகுதியில்
– பாகிஸ்தான் அணுகுண்டின் தந்தையான ஐ க்யூ கான் அணுகுண்டு தயாரிப்பு பற்றிய செய்தியைச்சொன்ன அவரின் முதல் பேட்டி
– வங்க தேச யுத்தம், அதில் அமெரிக்காவின் பங்கு
– புட்டோவின் தூக்கு
– ஜெயவர்தனே – விடுதலைப்புலிகள் மோதல் பற்றிய கட்டுரை
– லாகூருக்கு வாகா எல்லை வழியிலான பேருந்துப்பயணம் – வாஜ்பாய் பேட்டி
ஆகியவை பற்றிய கட்டுரைகள் உள்ளன.
ஒரு பெரிய வரலாற்றுப்புத்தகத்தின் சிறிய முக்கியமான பகுதிகள் அடங்கிய குறுகிய வடிவம் போல இந்தப்புத்தகம் இருந்தது. மிக மிக சுவாரசியமானதும் கூட
