ஒரு மலைக்கிராமத்தில் இயற்கையும்,அமைதியும் சூழ வாழ்ந்த எனக்கு, பொருள்தேடி சென்னை வந்த முதல் சில மாதங்கள் கொடுத்த அலைதலையும், அயர்ச்சியையும் மறக்கவே இயலாது.
இரைச்சலும், நெரிசலும், வியர்வையும், அழுக்குமென ஏதோ ஒரு வேற்றுக்கிரகத்தில் தண்டனைக்காக அனுப்பிவைக்கப்பட்ட கைதியென உணர்ந்த ஆரம்ப நாட்கள் அவை. ஏற்கனவே நிரம்பிவிட்ட ஒரு பெரும்துணிப்பொதியை அழுத்தி அழுத்தி மேலும் துணிகளைச்சேர்ப்பதுபோல, காலை நேரப்பேருந்துகளில் பெருங்கூட்டத்தினூடே ஏறி, நுழைந்து, கூட்டத்தாலேயே நகர்த்தப்பட்டு வியர்வை மழையில் நனைந்து, கசக்கித்தூக்கியெறிந்த காகிதம் போல அலுவலகம் வந்து சேரும் அந்தக்கடுங்காலைகளை இன்னும் பல இரவுகளின் கொடுங்கனவுகள் நினைவுபடுத்திக்கொண்டேயிருந்தன.
பேருந்துகளில்தான் இந்தக்கதியென்று, ரயிலுக்கு மாறினால் (அந்தக்கால மீட்டர் கேஜ்) ரயில்கள் இன்னும் மின்சார ஆபத்தோடு கூடிய அதே நெரிசல்களையும், அயர்வுகளையும் சற்றும் மாறாமல் கொண்டிருந்தது. ஏனோ தாமதமாகி அவசர அவசரமாக ரயில் பிடிக்க வந்த ஒரு நாளில்தான் பல்லாவரத்திலிருந்தே தினமும் கிளம்பும் ஒரு சிறப்பு ரயில் ஒன்று உண்டென்று தெரியவந்தது. முதன்முதல் இருக்கையில் அமர்ந்து, சன்னல் வழிக்காற்று வாங்கி, ஆசுவாசமாக அலுவலகம் சென்ற அந்த நாளில் சென்னை அழகாகத்தெரிய ஆரம்பித்தது. மிகச்சரியாக சென்னை என்னை அடையாளம்கண்டுகொண்டது. நான் அதன் விரல்களைப்பற்றிக்கொண்டு பயணிக்க ஆரம்பித்த முதல் தருணம் அது. அப்படித்தான் பல்லாவரம் ரிட்டர்ன் எனக்கு அறிமுகமானது.
தினமும் காலை 09:20 க்கு பல்லாவரத்திலிருந்து கிளம்பி, கடற்கரை ரயில் நிலையம் செல்லும் அந்த மின்சார ரயிலின் பிரத்யேகங்கள் என்னை பெரிதும் கவர்ந்தன. 7-9 மணிக்கு பேருத்து பிடிக்க ஓடிவரும் மக்களின் பரபரப்பின் சாயல் ஏதுமின்றி இருந்தனர் இந்த வர்க்கத்தினர். பெரும்பாலும் 10 மணி அரசு அலுவலகங்களுக்குப்போவோர்தான் இதன் பிரதான பயணிகள். என்றாலும், சற்று நேரமானாலும் நெரிசலின்றி பயணிக்கலாம் என்று வருவோரும் உண்டு.
திருப்புகழ் கம்பார்ட்மெண்ட், திரைப்பாடல் கம்பார்ட்மெண்ட், சீட்டுக்கச்சேரி கம்பார்ட்மெண்ட், ட்ரேடிங் உரையாடல் கம்பார்ட்மெண்ட் என்று ஒவ்வொரு பெட்டிக்கும் ஒவ்வொரு குழுவினர் உண்டு. எவரவர்க்கு எது ஆர்வமோ அதைக்கேட்டபடி பயணிப்பது பெரும் சுவாரசியமாக இருந்தது. சென்னையில் பன்முகபிரவாகத்தை பல்லாவரம் ரிட்டர்னில்தான் கண்டுகொண்டேன், பின்பு அதனோடே பலவருடங்கள் பயணித்தேன்.
தினமும் பயணிக்க ஆரம்பித்தபிறகு அதே நேரத்தில் பயணிக்கும் பலரது முகங்களும் பரிச்சியமாகத்தொடங்கியபோதுதான் அவர்களிருவரையும் கவனிக்கத்தொடங்கியிருந்தேன்.
அவன்தான் எப்போதும் முதலில் வருவான், அவள் எப்போதும் மிகச்சரியாக 9:18 லிருந்து 9:19க்குள்தான் வருவாள். வியர்வையில் நனைந்திருப்பாள். இவன் கைக்குட்டையைக்கொடுத்து துடைத்துக்கொள்ளச்சொல்வான், வெட்கத்தோடு அவளும் துடைத்துக்கொள்வாள். மெல்லிய குரலில் அவர்களிருவருக்கும் கேட்கும்படி பேசிக்கொள்வார்கள்.
எப்போதும் புத்தகக்கடைக்கு எதிரே இருக்கும் ரயில்பெட்டியில் ஏறி கடைசி இரண்டு இருக்கைகளை அடைவார்கள். இணைந்து வாக்மேன் கேட்பார்கள், புத்தகம் படிப்பார்கள், வேடிப்பை பார்ப்பார்கள், நகைச்சுவைகளை அவர்கள் காதுகளுக்கும், மனங்களுக்குமென பகிர்ந்து கொண்டு சிரிப்பார்கள், வெள்ளி தோறும் ஆனந்தவிகடன் வாங்கி இருவரும் இணைந்து வாசித்தபடியே வருவார்கள், தாமஸ் மவுண்ட்டை கடக்கும்போது தவறாது அதனைப்பார்த்து ஏதோ சொல்லியபடியே வருவார்கள். என் கவனத்தை ஈர்த்த ஜோடிகள். சில நாட்கள் அவள் வராது இவன் வாடிப்போய் பயணித்தலை பார்த்திருக்கிறேன். அவள் மேல் கோபம் வந்திருக்கிறது. அடுத்த நாள் சிறு சலனமும் இன்றி அவள் முகம் பார்த்துப்பூப்பான்.
ஆனால் அவன் வராத நாட்களில் இவளிடம் எந்த வாடலும் இருப்பதில்லை. காத்திருத்தலும், தேடலும் கூட இருந்ததில்லை. ஒருவேளை அவன் ஏற்கனவே தன் வாராதிருத்தலை இவளிடம் பகிர்ந்திருக்கலாமோ என்னவோ. நான் போகமுடியாத நாட்களிலும் கூட மிகச்சரியாக 9:20க்கு அவர்கள் நினைவு வரும் அளவிற்கு அவர்களை கவனிக்க ஆரம்பித்திருந்தேன்.
சில மாதங்களில் அவர்களின் உறவு கனிந்திருந்தது. நெருக்கத்தை உணரமுடிந்தது. மாம்பலத்தில் இறங்கும் அவர்கள், நான் கோடம்பாக்கத்தில் இறங்கிய பிறகும் பயணிக்கும் இடம் எது என்று எண்ணங்கள் ஓடின. அவர்களின் படிப்புகள், பாடல் கேட்கும் காலங்கள் தாண்டி, கைகோர்த்தல்கள், தோள்சாய்தல்களின் காலம் ஆரம்பித்திருந்தன.
என் கண்தான் பட்டிருக்கவேண்டும். அடுத்த சில மாதங்களிலேயே அவர்கள் உறவின் கார்காலத்தையும் நான் பார்க்க ஆரம்பித்திருந்தேன். இப்போதும் அந்தப்பையன் சலமற்றுத்தான் இருந்தான். ஒரு நாள் பயணத்தில் சட்டென பெருங்குரலெடுத்து எழுந்துஅவள்தான் ஏதோ கூறினாள், அவன் பதறி அவள் கையைப்பிடித்து அவளை அமர வைக்கப்பார்த்தான். லேசான அழுகையுடன் அவள் கிண்டியில் இறங்கிச்சென்றாள். இவன் பிந்தொடர்ந்து சென்றான். அடுத்தடுத்த நாட்களில் அவர்களின் முகங்கள் சரியில்லை. சில நாட்கள் பழையை மலர்ச்சியைப்பார்க்க முடிந்தாலும், அந்த நெருக்கத்தைக்காண முடிந்ததேயில்லை.
ஒரு வெள்ளிக்கிழமை. வழக்கத்துக்கு மாறாக அவள் முன்னதாக ஸ்டேஷனுக்கு வந்துவிட்டாள். அவனுக்காகக்காத்திருந்தாள், அலைபாய்ந்தாள். அவன் அவள் நேரத்திற்கு வந்தான். வந்த நேரம் முதலாய் வழியும் கண்ணீரை அவள் துடைக்கவேயில்லை என்பதைப்பார்த்தேன். அவன் அசையாது தலை குனிந்து தன் விரல்களை பரிசோதித்த வண்ணமாயும், சன்னல் வழி வெளியே பார்த்தவாருமே இருந்தான். 10 நிமிடங்கள் இருக்கலாம். வண்டி மீனம்பாக்கத்தில் நின்றபோது இறங்கிப்போய்விட்டான். அவளும் போவாளென நினைத்த என் எண்ணத்தை மாற்றினாள். வழிந்த கண்ணீரைத்துடைத்துக்கொண்டாள். சற்று சாய்ந்து அமர்ந்துகொண்டு கண்ணை மூடிக்கொண்டு வாக்மேனை காதுகளுக்குக்கொடுத்தாள்.
அன்றுதான் அவனைப்பார்த்த கடைசி நாள். பிறகு பல்லாவரம் ரிட்டர்னுக்கு அவன் வருவதேயில்லை. ஆனால் அடுத்த ஒரு வருடம் நான் பயணித்த நாட்கள் பெரும்பாலானவற்றில் இந்தப்பெண்ணை தொடர்ந்து பார்த்து வந்தேன். அவள் புத்தககடைக்கு அருகே நிற்கும் ரயில் பெட்டியில் பின்னர் ஏறுவதில்லை. அது ஒன்றுதான் மாற்றம். புத்தகம் படித்தாள், வாக்மேன் கேட்டாள், வெள்ளிக்கிழமை வாரம்தவறாது விகடன் வாங்கிப்படித்தாள், மவுண்ட் கடக்கும்போது தவறாது உச்சிமலையை அப்போதுதான் முதலில் பார்ப்பது போல வேடிக்கை பார்த்தாள்.
எனக்குத்தான் இவளுடன் பயணித்த அவன் நினைவு வாழ்வின் பல தருணங்கள் வரை கூடவே வந்துகொண்டிருந்தது. பல்லாவரம் ரிட்டர்ன் விட்டு பொருள் தேடி விமானமேறி வெளி நாடு பயணித்த பின்னும் நீங்காத நினைவென அவர்கள் இருவரின் நினைவு நீண்டுகொண்டே இருந்தது.
ஏதோ ஒருவகையில் அதை இறக்கி வைக்க எண்ணிதான் ”சுகந்தமாலினி” எனும் இப்புனைவை எழுதினேன். இதில் எனக்கு மிகவும் பிடித்த அமானுஷயத்தை இறுதியாக இணைத்ததை பெரும்பாலானோர் விரும்பவில்லை. ஆயினும் எனக்குப்பிடித்த முடிவு இதுதான் என்பதால் அதை மாற்றிக்கொள்ளவும் எண்ணவில்லை.
நேற்று இக்கதையை தன்னுடைய அற்புதமான குரலினாலும், பிரமாதமான பாவங்களினாலும் இன்னொரு உயரத்திற்கு கொண்டுசென்றார்கள்
திருமதி.ஃபாத்திமா பாபு அவர்கள். அவர்கள் குரலில் சுகந்தமாலினி கதையைக்கேட்க
https://www.youtube.com/watch?v=3KGkVxfoP-w
கதையின் இணைப்பு இங்கே
https://sivaramang.wordpress.com/…/%E0%AE%9A%E0%AF%81…/
Siva's Chronicle 